-
Μυτιλήνη- Πειραιά 15 ώρες
Στις
20:00 η αναχώρηση.
20:00
η ώρα, το καράβι δε έφτασε ακόμα όμως.
Ένα
λιμάνι γεμάτο χαμόγελα.
Φωτογραφίες
και video έχουν τη τιμητική
τους.
Με
φόντο τη θάλασσα. Τη θάλασσα που του
ταξίδεψε.
Τη
θάλασσα που νίκησαν και κατάφεραν να
φτάσουν έως εδώ.
Πολύ
θα ήθελα να ξέρω που νομίζουν οτι έφτασαν
και θα που πάνε.
Που
ξεκινάνε να πάνε;
Στην
ουρά μετανάστες μου ζητάνε να με βοηθήσουν
με τα πράγματα.
“Εσένα
που είναι τα δικά σου;” τον ρωτάω με
νοήματα
“Τα
πέταξα στη θάλασσα” μου δείχνει σα να
διώχνει ένα βάρος από πάνω του, και
συνεχώς μου γελάει.
Είναι
δεν είναι 15 χρόνων...
Ανεβαίνω
στο δεύτερο πάτωμα να βρω τη θέση μου
...
CORFU
837U κάθομαι!
Αμέσως
με ακολουθεί ένα 10χρονο αγόρι και μου
κάνει νόημα οτι ψάχνει για πρίζα. Ψάχνουμε
μαζί. Δεν έχει!
Μου
κάνει μια μεγάλη γκριμάτσα απογοήτευσης
και φεύγει...
Ακολουθούν
τρεις νεαροί, μπορεί και στην ηλικία
μου. Κάτι ψάχνουν αλλά δε ρωτάνε. Ο ένας
μόνο, με κατεβασμένο κεφάλι και με την
άκρη του ματιού του κοιτάει μήπως το
κοιτάξω.
“Αsk
me” του λέω όλο χαμόγελο, και αυτός
ξαφνιασμένος μου δίνει το εισητήριό
του για να βρω που κάθεται.
“Οκ”
λέω, και δίνοντάς του ελπίδες εκείνος
ξεθαρρεύει και χοροπηδά σα παιδάκι,
και συνεχίζω
“...
I don't speak english
...” και κρέμεται από
απογοήτευση αλλά πάλι με χαμόγελο...
“but..”
συνεχίζω, “here is Corfu, you
Amorgos” του λέω δείχνοντας του τα
εισητήρια και την αρίθμηση των καθισμάτων
“Here???”
“No! Here Corfu. You Amorgos”
“Amorgos!
Amorgos!” επαναλαμβάνει φεύγοντας.
Μετά
απο λίγα λεπτά ακούω τη φωνή του στο
διάδρομο...
“ I
AM AMORGOOOOOS!!!! I AM AMORGOOOOOOOOOOOOS!!!!!!”
Τώρα
παίζω με ένα παιδάκι ούτε 3χρόνων που
το βλέπω από τη χαραμάδα στο τζάμι.
Αυτό
που χωρίζει τη πολυθρόνα μου από το
κατάστρωμα.
Έρχεται
με τρομάζει, γελάει και εγώ του δίνω
μπισκότα κανέλα...
23:10
η ώρα...
ΛΑΚ
08.2015
