"Ξημερωνει 2020"

Και ναι ξημερωνει 2020 και εκπλησσόμαστε ακόμα από την αστυνομική βια από το φυλετικό μίσος και από τη μη κοινωνική αποδοχή λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων.

Ξημερώνει 2020 και ακόμα εξηγούμε σε φίλους και γνωστούς οτι το μίσος είναι φορεμένο από τις εικόνες που μας προβάλλουν. Οτι φοβάσαι χωρίς πραγματικά να ξέρεις γιατί.

Ξημερώνει 2020 και ακόμα αναρωτιέσαι αν υπήρξαν θύματα στο πολυτεχνείο,αν ο Πατακός ήταν ψυχούλα, και αν τα ματ είναι μια δουλειά όπως και του μάγειρα ή κάποια πάθηση. Αν είναι επιβεβαίωση προσωπική ή επιβεβαίωση στους ανωτέρους. Αν είναι αρχίδια από την ώρα που γεννήθηκαν ή έγιναν μετά από κάποιο τραύμα στο κεφάλι.

Σοκαριστήκαμε με την εικόνα του ξεβράκωτου νεαρού στη πορεία για τον Αλέξανδρο. Με την εικόνα του Δημήτρη στη ταράτσα στο Κουκάκι, της κοπέλας με το ανοιχτό κεφάλι στα εξάρχεια.

Και όλα αυτά γιατί τώρα έχουμε τις φωτογραφικές μηχανές προέκταση του χεριού μας. Γιατί όλα αυτά ήταν στα μεγάλα αστικά κέντρα και γιατί εσύ δεν έμαθες ποτέ. Δεν έμαθες! Δεν έμαθες απο φόβο μήπως και τα σπλάχνα σου δεν αντέξουν. Μήπως και το μέσα σου ξεράσει το σύστημα. Ξεράσει τη δημοκρατία που μας πασάρουν με χριστουγεννιάτικα δέντρα και φωτάκια σε σχήμα παύσης. Και εμείς το τρώμε γιατί θέλουμε και έχουμε ανάγκη αυτά τα φωτάκια να ανάβουν κάθε βράδυ που γυρνάμε σπίτι. Και γιατί πάντα υπάρχει κάποιος να σε χτυπήσει στη πλάτη στοργικά να χωνέψεις το παραμύθι που σου δώσανε.

Φέτος δίπλα σε κάθε χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει και μια κλούβα με ματ για να το φυλάει.

Και να φυλάει και εσένα που πήγες να φωτογραφηθείς.

Και μένα που πήγα να ζήσω στα άκρα.

Έχω πλησιάσει ματ στα 2 μέτρα.

Εσύ;

Τολμάς;

Τράβα και εσύ μια σέλφι με το μπάτσο του δέντρου

"Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου..."

                                                  Πίνακας

                                                   "5-0"
                                                 @_dazno

"mine"

 Για αυτά που τελικά δε γίνονται
Χωρίς να ξέρεις αν έπρεπε ή αν γινόταν
Αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα

Για αυτούς που κάθε μέρα ερωτεύονται και ονειρεύονται
Τη στιγμή, την οσμή, το άγγιγμα, το χαμόγελο,τη ντροπή,
τη μουσική, την αμηχανία της στιγμής

Για αυτά τα μάτια που είναι το μόνο που θυμάσαι
Για αυτό το καταλάθος που έχεις μόνο πάνω σου
Για αυτό το παιχνίδι που δε ξέρεις αν ποτέ έγινε

Για το τρέμουλο
για το φτερούγισμα
το ξύπνημα 
το ενδιαφέρον

Για αυτά και άλλα τόσα,
αν τυχαία ξαναπεράσεις   * κοίτα με
                        * φίλα με
                       * μείνε ένα λεπτό ακόμα

"Μια μέρα είναι..."

Στο στήθος.
Όχι! Στο στέρνο
Πόσο ακόμα
Νιώθω να με πατάνε τόνοι με στόχο να με σπάσουν

Λέω, "μια μέρα είναι θα περάσει"
και την άλλη μέρα έτσι λέω
και μετά πάλι...

Τελικά πως περνάνε έτσι οι μέρες;

Κοίτα, εγώ λένε κλείνω τα 37 σε λίγους μήνες
Εσύ;

Ναι ξέρω κανονικά δε ρωτάνε γιατί τι σημασία έχει
Ούτε εμένα με νοιάζει η αλήθεια είναι
Αλλά έρχεται μια μέρα που συγκεντρώνονται 
όλα αυτά τα "δε με νοιάζει" και δε ξέρεις τι να τα κάνεις

Αλλά εντάξει δε με νοιάζει, "μια μέρα είναι θα περάσει"...