"Στην Κ.Γ."

Και μου λες να περιμένω γιατί έρχεται...
Έρχεται η μέρα που θα ξυπνάω χαμογελώντας.

Δε θα ντρέπομαι να γελάσω, να περάσω μια μέρα καλά.

Έρχεται η μέρα που θα τους κοιτάζω όλους στα μάτια χωρίς να θέλω να κλάψω,χωρίς να τους λυπάμαι...και να με λυπάμαι.

Θα ρθει η μέρα που θα παραδεχτώ οτι θέλω να γίνω μάνα. Να φέρω στο κόσμο ένα παιδί. Ένα παιδί που θα 'χω τουλάχιστον το κουράγιο να του χαμογελάω.

Θα 'ρθει η μέρα που θα περνάει ενα ακορντεόν απο τη γειτονιά και δε θα ντρέπομαι να βγω έξω μη τυχόν με δει να ευχαριστιέμαι, και πρέπει να του δώσω. 
 

Θα ρθει η μερα που θα βάψω το ταβάνι μου πιο έντονο χρώμα. Που θα βαφτούμε όλοι πιο έντονο χρώμα.

Ποτέ δε θα είμαστε καλά. Και τότε πάλι ενα “χρώμα” θα μας λείπει...

Λένε αυτοί που ξέρουν οτι “αν έχεις τα βασικά μπορείς!” Μπορείς να ζωγραφίσεις οτι θες και όπως θες...

Τι γίνεται ομως εδώ;;

Εγώ δε ξέρω να ζωγραφίζω... ή μπορει να ξέχασα...

Θυμάμαι που ζωγράφιζα...Σπιτάκι, λουλούδι, μαμά, μπαμπά, παιδιά, πράσινο, ήλιο, ουρανό...

Όσο μεγαλώνουμε προς τα κάτω κοιτάμε. Ο ουρανός μας έγινε πίσσα και ο ήλιος μας λάμπες φθορίου...

04-11-2013

  ΛΑΚ